Kuc Islandzki

Kuc islandzki przybył do Islandii z Norwegii w IX w wraz z osadnikami, którzy przybyli na odkrytych łodziach i przez 800 lat był utrzymywany w czysto?ci krwi, bez żadnego dolewu krwi z zewn?trz. Jak głosi legenda, pierwszymi przybyszami byli dwaj norwescy jaarlowie, Inglofur i Leifur. PóĽniejsi osadnicy wprowadzili do hodowli kuce w typie szetlandzkim, a także z Western Island. Współczesny koń tej rasy jest więc mieszanego pochodzenia, podbudowanego przez konia Przewalskiego i prawdopodobnie - tarpana. W póĽniejszych latach próbę dolewu obcej krwi podjęto tylko raz, około 900 lat temu, kiedy wprowadzono konie orientalne. Zakończyła się ona jednak katastrofalnie długotrwał? degeneracj? rasy. W rezultacie w 930 r. najstarszy na ?wiecie parlament, islandzki Althing, wprowadził prawo zakazuj?ce sprowadzania obcych koni do kraju.

Istniej? cztery typu kuca islandzkiego - typ pierwszy to zwierzęta, które pocz?tkowo wykorzystywane były jako juczne i poci?gowe, różni?ce się budow? od wysokiej jako?ci kuców pod wierzch, starannie hodowanych, aby udoskonalić pięć chodów, z których znana jest ta rasa. Poza tym trzymano stada wył?cznie dla mięsa. Najlepszym typem był Faxafloi, hodowany na południowym zachodzie. U kuców islandzkich wyróżnia się przynajmniej 15 różnych ma?ci, co jest przedmiotem dumy Islandczyków, przy czym istniej? stadniny, które specjalizuj? się w hodowli kuców o okre?lonym umaszczeniu.
Hodowlę kierowan? rozpoczęto w 1879 roku w Skagafjordur. Program hodowlany oparto na ocenie jako?ci pięciu chodów specyficznych dl akuca islandzkiego: stępu, kłusa, szybkiego galopu i dwóch chodów dawnych koni - inochodu oraz toltu.
Przy niskim wzro?cie (osi?ga wysoko?ć w granicach 130-137 cm) ma często ciężk?, ale szlachetn? głowę a kończyny mocne, o krótkich nadpęciach i charakterystycznych kopytach pozwalaj?ce na swobodny, długi i energiczny ruch.
Kłoda jest bardzo szeroka, obwód klatki piersiowej wynosi ponad 150 cm. Koń islandzki jest wspaniale umię?niony, urody dodaj? mu gęste włosy grzywy i ogona. Okrywa włosowa jest twarda, a zima pokrywaj? się wyj?tkowo ciepłym podszerstkiem. S? zadziwiaj?co silne, maj? znakomity zmysł orientacji i wzrok i pewnie poruszaj? się po trudnym podłożu. Kuce tej rasy żyj?ce w warunkach półdzikich rzadko wymagaj? uzupełnienia składaj?cej się z traw paszy, choć czasem podaje im się ?ledzie, których na Islandii nie brakuje.
Swoj? popularno?ć na ?wiecie kuc islandzki uzyskał przede wszystkim dzięki swojej zdolno?ci do inochodu i töltu. Inochód jest szybkim i płynnym rodzajem kłusa. Tölt to chód czterotaktowy, rodzaj stępa, który jest biegany. Koń używa go podczas pokonywania przeszkód terenowych podnosz?c wysoko przednie kończyny. Obecnie podczas weekendów od kwietnia do czerwca urz?dzane s? gonitwy płaskie w obu chodach (na dystansie 250 m), a konie osi?gaj? zawrotne prędko?ci. Oczywi?cie istniej? też tradycyjne gonitwy oraz gonitwy płotowe.